خاطرات خوابگاه2!

تموم کسایی که خوابگاه زندگی کرده باشن، اغلب دارای خاطرات زیادی هستند، گاهی تلخ و گاهی هم شیرین.

این آقایون تاسیساتی توی خوابگاه برو بیایی داشتن، برای تعمیرات گاهی هم داخل اتاقها می‌اومدند، هر موقع چیزی خراب میشد، توی دفتر مربوطه یادداشت میکردیم و فردا صبحش می‌اومدند برای تعمیر.

یه بار لامپ بالای تخت یکی از بچه‌ها شکسته بود و کلاً سیمهاش قاطی شده بود. نزدیک ظهر بود و ما هم دور همی داشتیم حرف میزدیم.

در زدند. ما همه با هم یک صدا:بـــــــــــــــــــــــــــله؟؟

پشت دری با لهجه ترکی غلیظی: تاسیساتی!

دوست دارم این صحنات اشک آور رو که بعد از شنیدن صدای یه مرد تاسیساتی که قصد ورود به داخل اتاق رو داشت، بتونم براتون توصیف کنم. اما حیف که اشک مجال نمیده. فقط در همین حد بدونین که همه مثل بمب میترکیدن و هر کسی به دنبال چیزی!!! برای پوشاندن چند تار موی قبیحه. قیامت که میگن، همین اتاق ما بود. هیچ کس به دیگری رحم نمیکرد و بکِش بکِشی بود در بدست آوردن پوششی و چادری و ملافه‌ای و چیزی... جالب بود که تمام این اعمالِ حفظ ناموس در برابر دزدان ناموس!! با غش غش و خنده‌های بلند بلند انجام میشد.

خلاصه همه خودمون رو در لای چند متر پرده یا ملافه یا چادری ...پیچ!! کردیم و آماده شدیم و گفتیم:

بفـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــرمایید.

آقا وارد شدند و ما ردیــــــــــــــــــــــــــــــــــف روی یه تخت نشستیم ( دقیقاً مثل اینکه وارد حرمسرا شده باشی)

لامپ بیمار!! رو نشون دادیم و خودمون نشستیم به کارای آقاهه نگاه کردن. سکوتی بود در اتاق، و گاهاً خنده‌های ریز ریز و کرکر و جیغ‌های خفه شده در گلو، سکوت اتاق رو میشکست. حالا ببینید چه جو سنگینی بوده برای اون بیچاره.

از قضا پای این بنده خدا بد جوری بو میداد. اصلاً دلیل خنده‌ و شوخیهای ما هم همین "بو" بود.

تا اینکه در باز شد و یکی از بچه‌ها وارد اتاق شد و بی خبر از همه جا و همه چیز، با صدای بلند اعلام کرد: اوغ، بوی گربه مرده میــــــــــــــــــــاد، اوغ ..این چه بوی گندیه؟! اوغ. شماها چرا تو اتاق خودتونو این ریختی کردین؟ اوغ اوغ....

بیچاره آقای تاسیساتی که مورد عطوفت این هم اتاقی عزیز ما قرار گرفته بود، تا بنا گوش سرخ شد. بماند وقتی که دوستمون متوجه حضور این آقا شده بود، چه جیغی کشید و فرار کرد و ما هم که دیگه اون موقع به ترک دیوار هم میخندیدیم، اصلاً نتونستیم جلوی خنده‌مونو بگیریم و یکی یکی از اتاق بیرون میرفتیم.

دلم براش سوخت و الان که فکر میکنم میبینم چقدر کارمون ناپسند بود. یعنی اگر من الان در اون شرایط بودم، عمراً اینجوری از خنده ولو میشدم وسط اتاق  اما خوب، تا اون آقا باشه وقتی میره جایی جوراب تمیز پاش کنه.