بازی وبلاگی!

چندیست که هدیه خانم ما را به یک بازی وبلاگی دعوت نمودند. به علت اینکه مامان و بابای گلم اومدن پیشم یه کم سرم شلوغ بود نتونستم زودتر آپ کنم. اما بازی وب لاگی: پنج کاری که خواستم انجام بدهم اما نشده یا نتوانستم.

1) خوب من از بچگی مدام و صد مدام تو گوشم خونده میشد که باید دکتر شی. اوایل که بچه بودم فقط می گفتم چشم. اما بزرگتر که شدم "دکتر شدن" به شکل یه آرزو برام در اومد به طوریکه موقعی که کنکور داشتم واقعا تلاش کردم اما متاسفانه جوابش که اومد یخ کردم. تموم کتابامو پرت کردم. اینقدر گریه کرده بودم که حالم بد شده بود و چون دیگه نمی خواستم و توان و حوصله اش رو نداشتم (یا شاید هم جسارتش رو) به رشته زیست شناسی در یکی از دانشگاههای تهران رفتم. اما این تلخی این تجربه تا 2 سال بعد از دانشگاه با من بود و خیلی روی روند زندگی من تاثیر گذاشت که گفتنش از حوصله این متن خارج است. بگذریم اما درسی جالب گرفتم که هر موقع خواستی فاصله ای رو بپری، به نقطه ای بیش از ظرفیت و توان خود فکر کن که که حداقل به آنچه لایق و شایسته ات هست برسی.

2) همیشه دوست داشتم که که یه هنر مند نقاش بشم. اما اینقدر خودم رو تو روز مرگی های زندگیم غرق کردم که که نشد حالا ببینیم بعداز امتحانم چی میشه.

3) از بچگی دوست داشتم پاتیناژ یاد بگیرم اما اینقدر مامان من از افتادن من می ترسید که هیچ وقت نذاشت که برم سراغش الانم که خیر سرم بزرگ شدم و هی این دست اون دست می کنم نمی دونم شاید ترس کاذبی درونم نهفته شده.

4) یه کم تنبلی و کمرویی ذاتیمو کنار بذارم و به آدمای اطرافم بیشتر اهمیت بدم تا کمتر متهم به بی خیالی یا مغروری بشم.

5)هدیه گفت که دوست داره از روی زن فضول همسایه با ماشین رد شه اما من اگر یک روز از عمرم باقی مونده باشه دلم می خواد برم چشای اون بزمچه بسیجی بد چشم ناپاک عقده ای رو در بیارم که از من و همسری پرسد با هم چه نسبتی دارین. بماند که چه اتفاقی افتاد بعدش و مشکلی پیش نیومد اما تا مدتها خاطره اون روز تو ذهنم باقی موند.

اینم اون 5 تا کاری که فکر می کردم باید انجامشون بدم و ندادم.

اما کاری که دوست دارم در حال حاضر بهش بپردازم وسیع تر کردن افق دیدمه. می خوام خیلی از حرفای گذشته و دلگیری ها و این چیزا رو دور بریزم و به فرای آنچه که مستحقش هستم (به عنوان یه آدم) برسم.

این یکی دیگه شوخی بردار نیست