تولدم مبارک!

خوب من الان خیلی پر انرژی ام با اینکه امروز خیلی کار دارم. باید برم ترمینال با آریا چون باید یه بسته‌ که برام از شمال فرستادنو بگیرم بعد بریم سمت خوابگاهم (قبل از تجریش) تا از مسئول شب اونجا نامه‌ بگیرم چون برای ادامه‌ی کارای فارغ‌التحصیلیم لازمه.

امشب شب تولدمه. راستش من اصلا آدمی نیستم که اگر کسی تولدم یادش رفته باشه یا سایر مناسبتهای زندگیم، از کسی دلگیر بشم. حتی اگر همسرم باشه. اما اگر کسی باشه که بهم تبریک بگه و این روز یادش باشه، یه دنیا خوشحال میشم. همون کاری که سهره‌ی عزیزم کرد و  توی این مشغله‌های ذهنی که گاه وبیگاه همه‌مون توی زندگی دچارش میشیم و خیلی چیزا ممکنه یادمون بره، بهم یادآوری کرد که هنوز، وجود دارم و دارم 1 سال بزرگتر و پخته تر میشم. احساس قشنگی بود سهره جان. ازت ممنونم. زیبا ترین هدیه بود برام. ممنون گلم.

راستش دارم فکر می کنم که حالا که میخوام تولد 25 سالگیمو جشن بگیرم یه کم خودمو مرور کنم ببینم که آیا واقعاً تجربیاتم و رفتارم مثل آدمایی می مونه که 25 سال عمر کرده باشن؟ وقتی خدا بهم یکسال دیگه فرصت زنده موندنو داده، چه استفاد‌ه‌ای کردم ازش؟

تصمیم دارم حالا که بزرگتر شدم رفتارام رو هم ارتقا بدم. یه کم کله‌شقم، یه کم زودجوشم و زود رنجم... می خوام بذارمشون کنار. بجاش دلمو بزرگتر کنم ظرفیتم رو بیشتر کنم. در غیر این صورت چه فرقی با یه گیاه خودرو دارم که هرسال قدش بلندتر میشه ،باز اون هر سال یه گلی میده، من چه گلی بدم؟ می خوام اونقدر دلمو گنده کنم که بتونم آدما رو زود ببخشم، و کمتر از آدما ناراحت شم. می خوام دنیامو بزرگتر کنم که آدمای زیادی تووش جا بشن حتی اونایی رو که دوستشون ندارم.

امروز صبح شروعش کردم. یه دوستی داشتم که فکر می کردم خیلی باهم صمیمی هستیم، اما اون در شرایطی که بهش احتیاج داشتم خودشو کشید کنار. البته من هم آدمی نیستم که خودمو محتاج کسی کنم ولی به خاطر کمک‌های زیادی که بهش کرده بودم، انتظار نداشتم که این جور رفتار کنه. برای همین هم منم مثل خودش شدم. ارتباطم رو باهاش داشتم چون اگر باهاش بهم میزدم ، ممکن بود احساس ضعف کنم در حالیکه من فقط باید اتکام به خدا باشه و به هیچ آدمی محتاج نباشم. اما من هم دیگه بهش کمکی نکردم. از آدمایی که فقط زمانی که بهت احتیاج دارن میان سمتت بدم میاد. اما امروز تصمیم گرفتم تغییر کنم. امروز به تلفنش جواب دادم و در مورد کاری که داشت کاملا راهنماییش کردم. از ته دل این کار رو کردم. گفتم شاید اون هم خوبی کردن رو یاد بگیره. شاید ،نمی دونم، اما مهم اینه که من چیزی رو از دست ندادم و مثل اون نشدم.

بابام میگه اگر به کسی محبت کنی نباید انتظار داشته باشی همون شخص هم بهت محبت کنه و در حقت لطفی کنه، این محبت تو میره به طبیعت، طبیعت اون رو به شکل دیگر و در قالبی متفاوت بهت ارزانی می کنه. مثلا در قالب "سلامت جسم و روح" یا "فرزند سالم و صالح" یا "همسر خووب" یا موفقیت های دیگه...

منم می خوام همینطور بشم. اونقدر بزرگ شم که آدما از بزرگی روحم بهم احترام بذارن...

خدایا کمکم کن که بتونم از هر کسی به اندازه‌ی خودش توقع داشته باشم.

پ.ن۱: امشب با همسری تولد نمیگیریم، بلکه فردا شب با هم جشن میگیریم. چون خیلی سرمون شلوغه امشب.

پن۲: البته اینا به این معنی نیست که اجازه بدم کسی از محبتام سو استفاده کنه. تا اونجایی که ظرفیت مخاطبم اجازه میده و تا اونجایی که به هویت و شخصیتم خدشه‌ای وارد نشه سعی خودمو می کنم.

همه تونو دوست دارم و امیدوارم هر کی هر مشکلی که داره تو زندگیش حل بشه. به امید آن روز