نعمت سلامتی!

خوب دارم خودمو به یاد میارم که چه حال بدی داشتم ۲ سال پیش. وقتی که بهم خبر دادن که مامان دچار یه حادثه کوهنوردی شده و پاش آسیب دیده و توی بیمارستان بستریه. مردم و زنده شدم تا فردا صبحش صبر کنم. تا صبح صد بار تلفنی با مامان صحبت کردم. دلم داشت میترکید. مامان من؟ بیمارستان؟ سابقه نداشت. مامان میگفت نیا و من حالم خوبه. اما قبول نکردم و صبح زود با همسری رفتم سواری های آزادی رو سوار شدم و رفتم به سمت شمال. تموم اون ۴ ساعت اعصابم خورد بود. یه چیزی بهم میگفت که چیزی بدتر از اونی میشه که همه فکر میکردن.

رسیدم خونه. در کمال ناباوری دیدم که مامان توی ماشین نشسته و ماشینم توی پارکینگه. رنگ به چهره نداشت. دلم ریخت. همیشه مامان رو سر حال میدیدم. اما اون موقع... هنوز هم از یادآوریش قلبم چروک میشه... مامان رو از بیمارستان جواب کرده بودن و گفته بودن باید بره تهران. میگفتن باید پاش قطع بشه. گریه نکردم. مامان رو دلداری دادم. گفتم این دکترا یه چیزی میگن. هنوز نیم ساعت نمیشد که رسیده بودم، بابا گفت "بریم تهران. از همون اولشم باید میبردمش تهران". بزور زن داداشم یه لقمه غذا خوردم و رفتیم تهران. داداشم گریه‌اش گرفته بود. بابا هم گریه میکرد. نخواستیم با آمبولانش ببرنش چون مامان خودش راضی نشد. میگفت حالم خوبه. اما چه خوبی؟؟!! میگفت من اگر دیگه کوه نرم، میخوام دیگه نباشم. اگر پامو قطع کنن.........

ضعف زیادی کرده بودم. استرس، گرسنگی، خستگی راهی که دوباره باید بر میگشتمش. به آریا تلفن کردم که ما داریم میاییم تهران. فقط برای آریا گریه کردم. اونم دلداری میداد. کاری دیگه‌ایی نمیتونست بکنه.

از درون داغون بودم اما برمیگشتم هراز گاهی مامان رو که چهره‌اش تکیده شده بود رو نگاه میکردم، بزور به روش لبخند میزدم در حالیکه توی دلم گریه میکردم. خیلی دلداریش میدادم. بابا عینک آفتابی زده بود و کلاه آدی‌داس روی سرش گذاشته بود، اما با تمام این حرفا نمیتونست اشکش رو پنهان کنه. رد اشکش رو میدیم. خیلی خسته بودم. ضعف زیادی داشتم اما سرسختانه مقاومت میکردم.

قربون مامان برم که با اون حالش به بابا گفت این دختر ضعف کرده یه جا واستا یه چیزی بخوره. بابا انگاری که تازه یادش اومده باشه که من از صبح توی جاده پیچ واپیچ کندوانم ترمزی زد و چند سیخ جیگر تازه خرید. منم وقتی که ضعف کنم، بعدش عمراً بتونم چیزی بخورم چون تهوع میکنم.

رسیدیم تهران، مستقیم بیمارستان شرکت نفت. تا رسیدیم نگهبانی زنگ زد ویلچر آورد. مامان رو نشوندیم روش. بردیمش اورژانس. یهو 3 تا دکتر اومدن بالا سرمون. پای مامان رو معاینه کردن. باهاش شوخی میکردن که روحیه‌اش رو حفظ کنه، دل توی دل هیچ کدوممون نبود. هر سه متف‌القول گفتن که چیزی نیست، اما باید بستری شه تا آنتی بیوتیک های قوی بهش تزریق کنیم. گفتم یعنی قطع نمیشه؟ گفتن نه اما اگر یه روز دیرتر مشد ممکن بود این اتفاق بیافته.

دلم میخواست بپرم بغل آقای دکتر و ماچش کنم. از خوشحالی گریه میکردم. به داداشم زنگ زدم به همسری و همه‌ی کسایی که نگران ما بودن. دیگه خسته بودم و توان نداشتم. خوابم میاومد و ضعف سر تا پامو گرفته بود، برای همین تا اومدن از مامان خون بگیرن برای آزمایش، تا خون رو دیدم، غش کردم و ولو شدم (خیر سرم میخواستم مثلا دکتر شم)

مامان بستری شد توی بخش. به مدت 12 روز. روز و شب باهاش بودم. بمیرم الهی، برای کسی که تا حالا یه لیوان آب از بچه‌هاش نخواسته بود، حالا حتی نباید برای انجام شخصی ترین کارش از تخت پایین می اومد. عذاب میکشید، خجالت میکشید. اونموقع دلم میخواست گریه کنم از گریه‌هاش. اما تموم محبتم رو میریختم توی چشام و میپاشیدم توی صورت خسته و بی رمقش. با شوخی و خنده، به زور یه لبخند به لبش می آوردم. بدترین بدشانسی این بود که کنار تخت مامان یه خانم پیری رو بستری کرده بودن که از بس عذاب میکشید دم به لحظه طلب مرگ از خدا میکرد. این روحیه‌ی مامان رو به شدت خراب کرده بود و حالا واسه‌ی اون پیرزنه هم دعا میکرد و هم گریه. تا اینکه پیرزن روز هفتم مرد. جلوی چشمای من. آخه باهاش دوس شده بودم، یه بار از من خواست که برم دستشو ماساژ بدم. چشماش جایی رو نمیدید. خیلی پیرزن خوشگلی بود. به آرومی ماساژش دادم، بهم گفت که روح پدر و مادرش توی اتاق حضور دارن. بهم گفت که پدر و مادرش از منی که دارم دستشو ماساژ میدم تشکر میکنن. بعد یهو تموم کرد. وحشت کردم. مامانم میگفت نترس برو پرستار رو صدا کن. رفتم. اینبار غش نکردم. واستادمو نگاه کردم. پیرزن انگار سالها بود که مرده بود.

حال مامان روز به روز بهتر میشد اما دیگه رگهاش جوابگوی آنژیو نبودن. خدا رو شکر بعد 12 روز مرخص شد.  کم خوابی شدیدی داشتم چون شبا توی بیمارستان خوابم نمیبرد. وقتی ریسیدیم شمال، بابای مهربونم دستمو بوسید. مامانم رومو بوسید. دلم شاد شد. خوشحال بودم که من، من دختر کوچولو تونستم کاری کرده باشم واسه مامانم. اما همون جا از ته دل دعا کردم که دیگه هیچ وقت نه خودم نه عزیزانم دچار عذاب و بیماری نشیم. الان شکر خدا مامانم کوه میره و من خوشحالم که مامانم ماشالله سالمه و سرحال. تجربه‌ی سختی بود. از اون موقع تا حالا، قدر سلامتیمو میدونم. قدر راه رفتنمو، قدر دیدن، خندیدن....

اینم عکس مامانم که زمستون امسال از رشته کوههای سیالان گرفته. بگو ماشالــــــــــــــــلٌه

http://img146.imageshack.us/img146/6720/picture2252000.jpg

*****

بعداً نوشت: با عرض پوزش از اسپریچوی نازنینم که محبت کرد و من رو به بازی وبلاگی "هفت کین کتاب" دعوت کرد. راستش نوشته بودمش اما پابلیشش نکرده بودم. اینجا 7 تا از بهترین کتابایی که تا حالا خوندم رو میذارم: (به ترتیب اولویت البته)

جنگ و صلح نوشته‌ی لئو تولستوی: 2 جلد حجیم و مفصلی بود که 2 ماه طول کشید تا تمومش کنم. واقعاً زیبا بود.

جنایت و مکافات نوشته‌ی دکتر شجاع الدین شفا: اولین بار 12 سالم بود که خواستم بخونمش. خیلی برام سخت بود درکش برای همین نصفه نیمه رهاش کردم. وقتی دوباره خوندمش حدوداً 16 سال داشتم. مطمئنم که اگر الان بخونمش درک بیشتری از مطالبش خواهم داشت.

قبل از طوفان نوشته‌ی الکساندر دوما رمان هفت جلدی زیبایی بود که زمانی که کنکور داشتم یواشکی میخوندمش

بینوایان نوشته‌ی ویکتور هوگو: خیلی مفصل تر از کارتونش بود. 2 جلدی بود و جلد 1 حدود 600 صفحه و جلد دو حدود 400 صفحه. اولین بار که عاشقش شدم و بزور و به سختی خوندمش کلاس پنجم بودم.
گوژپشت نتردام نوشته‌ی ویکتور هوگو: که هنوزم دلم برای اون دخترک کولی میسوزه.

جراح دیوانه نوشته‌ی یوگن توروالد: واقعاً پیشنهاد میکنم این رو بخونید. نبوغ همراه با دیوانگی.
سینوهه نوشته‌ی میکا والتاری: شرحی ندارد. هر کسی که اینو خونده باشه، خیلی چیزها رو میتونه در زمان معاصرش درک کنه.

از دوستای نازنین دیگه دعوت میکنم هر کی دوس داره توی این بازی شرکت کنه. حداقلش اینه که با کتابایی که نخوندیم آشنا میشیم. مثلا خود من رفتم کتاب "چراغها را من خاموش می کنم" رو پیدا کردم که حتما بخونمش.

مرسی اسپریچوی عزیزم.

http://img146.imageshack.us/img146/6720/picture2252000.jpg