خاطرات خوابگاه!

کسایی که توی خوابگاه زندگی کرده باشن، میدونن من چی می‌گم. زندگی توی خوابگاه خیلی بزرگت میکنه. شاید به اندازه چندین سال تجربه‌ی خودسازی هستش. 

اولین بار که وارد خوابگاه شدم، خوابگاه دانشگاه تهران بود. اونم توی بخش فوقها و دکتراها. خیلی آروم بود و همه سرشون به درس خودشون بود.یه ماهی اونجا پیش خواهرم بودم که مثل یه مادر با وجود مشغله های زیادی که داشت ازم نگهداری میکرد. بعد رفتم خوابگاه خودم. وای وای... خوابگاه بچه‌های لیسانس زمین تا آسمون با بچه‌های ارشد و دکترا فرق داشت. سر و صدا و توی سرو کله‌ی هم کوبیدن. خوب من خودم خیلی شیطون بودم اما خیلی روی خوابم و درس خوندنم حساس بودم و این اصلاً دست خودم نبود. خانواده‌‌ی کم جمعیت و خیلی آرومی داشتم و عادت به سر و صدا نداشتم. ماشالله کسی هم رعایت کس دیگه‌ای رو نمیکرد که مثلاً خوابه. حتی ساعت 2 شب هم عمراً اگر رعایت میکردند. تقصیری نداشتن خودشون در بدترین سروصداها خوابشون میبرد و من به کوچکترین تقی از خواب میپریدم.

اوج عذاب من، ماه رمضونا بود. من روزه نمیگرفتم و اونا روزه میگرفتن. وای خدا ساعت 3 صبح تا 4:30 بیدار بودن و خنده و شوخی. با اینکه خیلی باهم صمیمی بودیم اما به هیچ وجه رعایت من و افراد دیگه رو نمیکردن. سعی کردم کم کم خودم رو وفق بدم . با انداختن چند تا بالیش رو سرم، کمتر سر و صداها رو میشنیدم. یادمه اینقدر کمبود خواب داشتم که میرفتم خوابگاه خواهرم و اونجا 5 ساعت یا 6 ساعت یه دل سییییییییر میخوابیدم. یادش بخیر.

برای درس خوندن هم مکافاتی داشتیم. خوب درسای من و یکی دیگه از بچه‌ها خیلی سنگین بود اما افرادی که باهاشون هم اتاق بودم، رشته هایی میخوندن که با یه دور خوندن الکی و چهارتا توضیح من در آوردی، میتونستن نمره بیارن البته به گفته ی خودشون. برای همین رعایت مای بیچاره رو عمراً نمیکردن. اینا همه در حالی بود که خود من همیشه هوای همه‌ی بچه‌ها رو داشتم و هر موقع خواب بودن یا درس داشتن، همیشه آرامش رو رعایت میکردم. با اینحال وقتی یه بار به یکی از دوستای صمیمی‌ام تذکر دادیم، چنان ناراحت شد و گریه و زاری راه انداخت که پشیموون شدیم. امکان تعویض اتاق هم به دلایل متعددی نداشتم، در ضمن با بچه‌های اون اتاق خیلی خیلی باهم صمیمی هم بودیم.

خلاصه از اون به بعد ما دنبال هر سوراخ موشی بودیم برای درس خوندن. کتابخونه‌ که نگو، آنقدر بچه‌ها صحبت میکردن و خنده شوخی راه میانداختن که نمیشد. از اون گذشته بوی پا و عرق حسابی مشامت رو آزار میداد. گفتیم بریم نمازخونه، اونجا هم عرق و بوی پا حالت رو بد میکرد. با این حال سعی میکردم تحمل کنم و ازیه ذره سکوت اونجا نسبت به اتاق شلوغ خودم استفاده کنم. یه شب امتحان خیلی سنگینی داشتم. پدرم داشت در می‌اومد. دونه به دونه ساختمونا رو گشتم تا یه جایی پیدا کنم برای درس خوندن. همه جا پر بود و بچه‌های دیگه داشتن به بحث و تبادل نظر میپرداختن. به همکلاسی ها گفتم که من میرم توی حیاط درسم رو میخونم با استفاده از چراغ قوه. ازشون جدا شدم و رفتم یه جای دنجی توی محوطه پیدا کردم و با استفاده از چراغ شروع کردم به درس خوندن. ساعت 12 درهای ساختمون رو میبستن و مجبور بودیم بریم دوباره توی ساختمون. بالاجبار وارد شدیم و حالا بگرد بازم جا پیدا کن. یهو یادم افتاد به شوفاژخونه، توی زیر زمین ساختمون. با ترس و لرز بساطم رو جمع کردم و رفتم به اونجا که صد البته اگر من رو میدیدن کلی دعوا میشدم. خلاصه تا صبح با صدای غیژ غیژ شوفاژخونه که صد البته خیلی بهتر از سر و صدای بچه‌ها بود، و در کنار کش و قوس گربه‌هایی که از سرما اونجا پناه آورده بودند، درس خوندم. درس خیلی خیلی سختی بود اما نمره‌ی بالایی بدست آوردم که تموم سختیهاش از بین رفت.

جدای تموم این مکافاتهایی که شبای امتحان ما داشتیم، اما روزهای خیلی خوبی هم در کنار دوستانم داشتم و برام یادآور بهترین خاطرات زندگیم هستن. دلم برای همه‌شون تنگ شده.

خوابگاه بهم یاد داد، زندگی اونی نیست که خونه ی باباجونت داشتیا.... کسایی هم هستند که با وجود اینکه دوستت هستند اما سختیهایی رو بهت تحمیل میکنند که باید تحملشون کنی و غر نزنی. بهم یاد داد میشه گاهی اوقات بعضی شبا رو گرسنه خوابید، حتی یاد داد وقتی گرسنه‌ای، سوسیس پلو خوشمزه ترین غذای دنیاست