صبای بد اخلاق!

خیلی این روزا به خودم و اطرافیانم فکر میکنم. به رفتار اونا با من و رفتار من با اونا.... به آدمایی که دوسشون دارم و بعضاْ عاشقشون هستم و به آدمایی که رنجوندنم و گاهی که یادم میاد، دلم سخت میگیره.. اما به یه نتیجه‌ای رسیدم که که وجود آدما خیلی با ارزشتر از اونی هست که بخوای با حرفای صد من یه غاز آزارش بدی.. حتی اصلاً دوست ندارم که اون رنجشی به دل من گذاشتن، به دل خودشون بیاد... اصلاً برام خیلی چیزا، دیگه مهم نیست و خیلی حرفا برام پشیزی ارزش ندارن.

از طرفی عاشق کسایی شدم که دوسشون دارم. باورش برام سخته... اینروزا با شنیدن صدای پدرم که حالا خش میانسالی به صداش نشسته، براحتی بغض میکنم و دلم براش پر میکشه. دلم میخواد ساعت‌ها به صدای مادرم گوش بدم... دلم میخواد وقتی آریا خوابه، بهش نگاه کنم و بازهم بغض عجیبی گلومو فشار میده و بزور میخواد بزنه بیرون.... همون قدر که دل نازک شدم، به همون اندازه هم پوست کلفت شدم نسبت به آدمایی که سعی دارن منو برنجونن یا زمانی منو رنجوندن... اینروزا دلم زیاد میگیره، این روزا شاید یهو بزنم زیر گریه. چم شده؟؟؟؟ نمیدونم والله. من که این همه دختر شادیم و به قول مامانم وقتی میای خونه، با خودت شادی و هیجان میاری! حالا تبدیل شدم به آدمی که دیگه بزور میخنده... دیگه حتی از یادآوری قبولی‌ام توی کنکور دلم قنج نمیره... دیگه از اینکه همسری میخواد لپ‌تاپ برام بخره هم خوشحال نیستم... البته رفتارم با آریا کاملاً عادیه، چون حضورش رو در کنار خودم دوس دارم...

به یکی که قبلاً افسردگی داشته زنگ زدم، در لابلای حرفام ازش علایم افسردگی رو پرسیدم.

گفت یهو میزنی زیر گریه و خودت هم دلیلش رو هم نمیدونی که چرا....

راستی چرا؟ من واقعاً دارم افسردگی میگیرم؟؟؟؟ دیگه حتی کششی هم به بیرون از خونه ندارم (نه که قبلاً خیلی داشتم)....

قول میدم به خودم که فردا که از خواب پا شدم، بشم همون صبای قبلی. همونی که با خنده‌ها‌ش همه میخندند. همونی که دلش به خاطر کوچکترین چیزی، شاد شاد میشد... قول میدم به خودم...

راستی قراره پس فردا با همسری بریم شمال خونه‌‌ی مامان بابام.. اینم آریا اصرار کرد و من زیاد حال و حوصله‌ی سفر رو نداشتم... گرچه دلم برای مامان و بابام و یکی یدونه داداشم لک زده...

میام. اما این بار با یه بغل پر از شادی و انرژی مثبت....