صبا و رویاهاش!

سلام
من برگشتم با یه بغل پر از انرژی و هوای تازه. البته ۵ شنبه برگشتم و کلی کار انجام نشده داشتیم با آریا.
شمال همه چیزش خوب بود جز هوای گرم و همیشه شرجیش. چیزی که هیچ وقت نتونستم در طول 18 سالی که اونجا زندگی کردم بهش عادت کنم. اما این گرما نتونست جلومونو بگیره که بیرون نریم و خوش نگذرونیم. کوه و هوای تازه‌اش، دریا و نسیم ملایمش، بازار و سبزی فروشهاش و ماهی فروشهاش، همه و همه حس زیبایی رو در من القا میکرد که باعث میشد دست مادرم یا آریا رو محکم تر بفشارم..آریا زودتر برگشت و من موندم تا ۵شنبه. والبته تا حدی گرما زده شدم و دکتر توصیه کرد که بیشتر خونه بمونم . همیشه دل کندن از اونجا برام سخت بوده و هست اما به نظرم شیرینی زندگی همینه.
موقع اومدن از شمال سوار یکی از این سمند زردا شدم. همه چیزش خوب بود جز این بوق زدنای مدام آقای راننده. اینقدر که عادت کرده بود به این بوق زدن که نمیتونست جلوی خودش رو بگیره و دیگه به جایی رسیده بود که حتی به جاده‌ی خالی هم بوق میزد، که با فریاد عصبانی زنی که پشت نشسته بود یکمی خودش رو جم و جور کرد اما من که جلو و کنار دستش نشسته بودم حس میکردم که تمایل عجیبی به بوق زدن داره :)) حس کردم که چقدر دلم میخواد جای "نانا" در سریال "آرزوی عروسک پارچه‌ای بودم" و با یه فوت به بوقش، اونو از کار میانداختم....
 
شمال رفتنمون یه مزیت دیگه داشت که باعث شد من با روحیات درونی مادرم بیشتر آشنا بشم. راستش یه کار زشت انجام دادم اما باید میفهمیدم که درونش چی میگذره. من دفترچه‌ی روزانه‌ی مادرم رو به طور اتفاقی دیدم و رفتم یه جای دنج نشستم و خوندمش... اغلب از دوری خواهرم گله میکرد و چقدر دلش میخواست بال داشت و یه سر میرفت پیشش و برمیگشت. چندتا جا هم اشاره کرده بود که چقدر به حضور من نیاز داشته و اگر من نبودم دیوونه میشد.
وای خدا چقدر مامانی تو، تو داری. چقدر غرور قشنگی داری و نمیخوای به خاطر دلتنگیهات بچه‌هات از آرزوهاشون باز بمونند. چقدر من اون روز راحت بهت گفتم که مامان ما تا دو سه سال دیگه کوچ میکنیم و میریم، و بعدش اونقدر تیز به نگاهت دقیق شدم که ببینم چی میگی ، اما تو گفتی برییییییییین و تجربه کسب کنین، این زندگی شماست....بریین و موفق باشین. اما ... حالا مرددم. دلم برای مادر و پدرم میسوزه. برم نرم؟...

اصلاً کو تا  دو سه سال دیگه. اصلاً قراره دنیا تا دوسال دیگه به طور کلی نابود شه... فعلاً سعی میکنم بهش فکر نکنم...

واسه مامانم یه گوشی خوشگل خریدم، خیلی دوسش داره و بهم گفت که واسش چند تا آهنگ اصیل بندازم و تا بتونه گوش کنه. اینقده از گوشیش خوشم اومده دلم میخواد خودم هم ازش بخرم...

خوب من به هییششششش کی سر نزدم این مدته. الان به تک تکتون سر میزنم.  دلم برای نوشته‌های همتون تنگ شده...
پ.ن: اون دوتا بالی که مامانم آرزوشو کرده بود که داشته باشه و بره به خواهرم سر بزنه، دلم میخواست بازم نانا بودم و یه فوت میکردمو و دو تا بال طلایی به مامانم میدادم، یا یه فوت میکردم و یه پل بزرگ متحرک از آمریکا تا اینجا درست میکردم تا مامانم سوارش بشه و بره پیش خواهرم... چقدر رویا پردازی گاهی اوقات خوبه...