خیلی سخته که یه شبه، همه چی جلوی چشمات فرو بریزه. یادتونه بچه که بودیم از این وسایل خونه سازی داشتیم و باهاش یه خونه می‌ساختیم و بعد میزدیم خرابش میکردیم؟! آره به همون راحتی فرو ریخت و من در بهت فرو رفتم.

دلم میخواد برم و فریاد بزنم تو روی اون پدر و مادری که فقط بلدند بچه بیارن و هیییچ مسئولیتی در قبال تامین روحی فرزندشون نکردند جز سیر کردن شکم و وادار کردنشون به واجبات.

متنفرم از همه چیز. از تموم اون آدمای متظاهر. از تمومشون متنفرم. دلم میخواد با انگشتام چشماشونو اونقدر کش بیارم که بتونن اطرافشونو ببینین. دلم میخواد اونقدر باز کنم اون چشماشونو که ببینن چه کردن! ببینن که رسالت پدر و مادری رو بجا نیاوردن. ببینن و از خواب خرگوشیشون بیدار شن و بفهمن که با گفتن و وادار کردن بچه‌هاشون به واجبات مذهبیشون، مسئولیتشون تموم نمیشه.

خیلی امشب خرابم. داغونم. خواب به چشمام نیومده و فقط اشکه که ریزان و افتان، میون هق هق هام گم میشن. آخه به کی بگم؟ چی جوری بگم که بار غم دلم کمی سبک شه.

خدایا تا صبح زنده میمونم؟ چرا عقربه‌ها تند تر حرکت نمیکنند؟

خدایا کاششششششششش یه احمق بودم. کااش.........

برام دعا کنین و نپرسین که چی شده، خواهش میکنم دعام کنین....

بعداً نوشت: الان خیلی حالم بهتره. دیشب فکر میکردم دنیا به آخر رسیده، احساس خفگی میکردم. معذرت میخوام که چیزی از مشکل پیش اومده نگفتم،می دونین گاهی مشکلات رو نمیشه گفت، حتی اگر تو دنیای مجازی باشی. دیشب ساعت 5 خوابم برد و ساعت 6 از خواب بیدار شدم و دوباره فقط اشک بود که همراهیم میکرد. فقط یک ساعت خوابیدم و برای همین الان خیلی خسته‌ام. فقط اینو بگم که بعد از ظهر با آریا رفتیم پارک برزیل طرفای ونک. همون‌جایی که چندین سال زیباترین خاطرات رو با هم داشتیم. اونجا کلی باهاش در مورد این مشکل صحبت کردم. خیلی الان سبکم و خدا رو شکر میکنم که همسری من آدم منطقی‌ایه که میتونم همیشه روش حساب کنم.

خدا رو شکر. مرسی از همه‌تون که برام دعا کردین. واقعاً دیشب حال و روز خوبی نداشتم و تا بحال همچین رنجی رو متحمل نشده بودم. خیلی سخت بود اما گذشت و من شدم همون صبای قبلی...

دوستت دارم خدا،، دوستت دارم آریا، دوستتون دارم دوستای نازنینم....