غر نامه!

هنوز اوایل ترمم، اینقدر یهو دورو برم شلوغ شد که دقیقاً عین یه جنازه بر میگردم خونه. دیروز تا ساعت 5 سر کلاس بودم، و در طول روز هم همه‌اش دنبال موضوع سمینار و تحقیق بودم. بعدشم دنبال استاد که موضوع رو تایید کنه. حالا فکر کنین با این همه خستگی مفرط و سردرد وحشتناک، تو راه برگشت به خونه، زندایی آریا زنگید که میخوام امشب بیام خونه‌تون. وااااای، دلم میخواست دنیا رو بدم اما نیاد. آخه فکر کردم که من می‌خوام الان برم خونه، تا یه دستی به سر و روی خونه بکشم و شام و خرید، کلی طول میکشه. اصلاً تصورش و هم نمیکردم. دوستم گفت مهمونت باید چشمای خون گرفته‌ات رو ببینه، اونوقت میفهمه چقدر خسته‌ای. یه بدی داره این زندایی آریا که هیچ وقت تکلیف آدمو مشخص نمیکنه، باور کنین با اینکه دوسش دارم اما از دست این رفتارش حرص میخورم. تا 9 شب مشخص نمیکنه که داره شام میاد خونه‌ام یا نه. یا مشخص نمیکنه که اصلاً میاد خونه‌ام یا نه. خوب بالاخره منم تدارک میبینم و زحمت میکشم،‌باید تکلیفم مشخص باشه. والا خیلی کارای دیگه دارم و میرم به اونا میرسم. خلاصه زنگ زدم و گفتم که اگر میاد حتماً به من تا نیم ساعت دیگه اطلاع بده که یه برنامه‌ی مهمی دارم. که اونم نیم ساعت دیگه گفت که نه نمی‌یاد، حالا فردا شاید بیاد، شایدم نیاد

منم از خدا خواسته که حالا فردا بیاد، رفتم یه دل سیر دوش گرفتم و چرتکی زدم و سر دردم تسکین پیدا کرد تا 1 ساعت دیگه‌اش که آریا اومد تقریباً سرحال اومدم.
آخه این زندایی خانوم هم ماشالله تخم کبوتر خورده، اینقدر حرف میزنه، اینقدر حرف میزنه، اینقدر حرف میزنه که حد نداره. یعنی یکشب که من داشتم از خواب کور میشدم، تا ساعت4:30 صبح منو بیدار نگه داشت دقیقاً قیافه‌ام شده بود این :
اما اینا به این معنا نیست که دوستش ندارما. دوسش دارم اما بالاخره آدم باید رعایت طرف مقابلش رو هم بکنه دیگه.
یه دوست خیلی خانوم و مهربون هم پیدا کردم که همکلاسیمه. کلی باهم رفیق شدیم. دنبال یه آدم قابل اعتماد میگشتم که توی این دوره باهم تبادل علمی داشته باشیم و بده بستونمون دوطرفه باشه.
یه خانومی هست توی دانشکده که دفتر دار اونجاست.  میشناختمش از قبل. اخلاقش از قبل هم بدتر شده. دیروز برخورد خیلی بد و نامناسبی با من کرد و وقتی میخواستم برم استادمو ببینم بهم گفت که سرتو ننداز پایین همینطور برو، باید اول از من بپرسی (از کی تا حالا!!!). در حالیکه خود استاد هم گفت که هر موقع خواستی حتماً بیا پیشم حتی در بسته بود واستا تا من بیام.
هیچی بهش نگفتم، یعنی نوک زبونم اومد چیزی بگم که تا تهش بسوزه، میتونستم. اما نگفتم. نخواستم توی محیط فرهنگی، اونم پیش سایر اساتید خودمو تا حد اون زن پایین بیارم. عوضش اصلاً به حرفاش محل نذاشتم و به قول خودش سرمو انداختم پایین و رفتم تو اتاق دکتر.. همین بزرگترین تو دهنی بهش بود. دلم برای روح بیمارش سوخت.
اییییییی چقدر این پستم یکمی غر غر بود.  اشکال نداره عوضش الان حالم خوبه و میخوام برم سر درسام. باید حسابی درس بخونم. حسابیِ حسابی