یکی از روزهای من.

گاهی اوقات خیلی خسته میشم. مثل الان. یه چند روزیه که اصلاً حوصله‌ی خودمو ندارم و احساس میکنم در و دیوار بهم فحش میدن. هر کی حرف میزنه بهم بر میخوره. به رو خودم نمیارم اما حرص میخورم. نمیدونم چه مرگمه شاید یه چیزِ! خونم اومده پایین یا شایدم آدما برام غیرقابل تحمل شدند. پریروز با مامان آریا حرف میزدم. دوست ندارم که همه‌اش فکر میکن که پسرشون مظلومه. بخدا قیافه‌اش اینجووریه. اما واقعاً نه من ظالمم نه اون مظلوم. اه.... مدام بهم دستور میداد که واسه پسرش این کاررو کنم و اون کاررو کنم. دیگه هم حوصله نداشتم مثل همیشه یه چـــــــــــــــــــشم آبدار بگم. حتی نگفتم که وظایفم رو حتی بیشتر از حد میدونم لازم به یادآوری نیست. چه کنم. آمپر چسبونده بودم بالا. شب موقع خواب از آریا چیزی پرسیدم اونم بی حوصله جوابمو داد، شاید عادیه واسه آدمی که خیلی خوابش میاد اما من درونم خیلی ناآرام بود. محلش ندادم. برای صبونه‌ی فرداش هم کیک خامه‌ای نذاشتم. مثل همیشه پیراهن اتو شده ِ مرتبش رو روی جالباسی آویزون نکردم و بجاش بردم یه پیراهن چروک آیزون کردم. خوشم میاد که یه کلام حرف هم نمیزنه من دلم خنک شه. صبح دیدم یه بلوز آستین کوتاه خوشگل که بابام از ترکیه براش آورده رو پوشیده، خودمو زدم به اون راه که چرا اینو پوشیدی مگه پیراهن نداشتی؟، اونم گفت که داشتم اما امروز هوس کردم اینو بپوشم. لجم گرفت. دوست داشتم بگه که آخه چروک بود پیراهنم و منم چروکا رو بکنم تو چشش منم چیزی نگفتم. غروبی که باهاش یخ حرف زدم و بهش گلایه کردم تازه فهمیده بود قضیه چیه. بهش گفتم کنیز خونه نیستما، حوصله دستور و فرمایش شنیدن اینو اونم ندارم. در ضمن چروکاری پیرهنتم با فوت باز نمیشنا، راستی جهت اطلاع تمام اون کیک خامه‌ای ها رو هم خودم خوردم و برای تو هیچی نمونده. هاج و واج نیگام کرد. شاید باورش نیمشد که سپیده‌ی شاد و شنگولش اینجوری داره پاچه میگیره. بغلم کرد، بوسم کرد. اما میدونم ته دلش واسه اون کیک خامه‌ایها بدجوری لک زده بود. چاییشو تلخ تلخ خورد......................