توی گوگل پ*لاس عضوم. هم من هم آریا... خوب آریا که آخر این کاراست و خیلی خیلی به این شبکه های اجتماعی علاقه داره من اما بیشتر فی*س بو*ک رو دوست دارم. البته privacy در فی*س بو*ک بیشتره تا در گوگل پ*لاس. خلاصه یه روزی دیدم این آقا آریای ما سرش بدجوری گرمه و چشاش داره از شدت بیخوابی قرمز میشه و از سر کار که میاد و یه خورده باهم حرف میزنیم و چایی و اینا، بعدش میره سراغ کامپیوتر و تند تند داره روی یه چیزی کار میکنه. رفتم پیشش دیدم داره روی یه برنامه کوچولو که واسه گ*وگل مینوسه کار میکنه. چون عاشق این کاراست دوست نداشتم مزاحمش بشم. چند وقت بعدشم این برنامه با موفقیت نوشته شد و در سایت گ*وگل پ*لاس ثبت شد. همون موقع بود که سیل تشکرها و سوالات و پیشنهادها و انتقادهایی در مورد این برنامه کوچولو (add on) از طرف افراد مختلف از جاهای مختلف دنیا به سوی آریا روان شد. تند تند جواب سوالا رو میداد.... اگر بگم یهو آمار followerهاش چقدر بالا رفت خدا میدونه. دختر و پسر میومدند و نظر میدادند. این وسط دخترایی بودند با اون قیافشون میاومدن و مثلاً از آریا تشکر میکردند. منم خوب بیشتر فعالیتم تو ف*یس بو*ک بود چندان در گو*گل پ*لاس فعالیت نداشتم. دیدم اینجوریـــــــــــــــــــــــــــه، بد جوری اون رگه همون رگی که قلمبه میشه و ازگردن آدم میزنه بیرون من رو به تک و تا انداخت. اولش یه عکس خوچگل از صورتم برداشتم و گذاشتم روی پروفایلم و بعدش رفتم واسه آریا یه کامنت خوشگل گذاشتم (انگلیسی و فارسی که در بلاد کفر همگان بخوانند) که آفرین بر تو همسر باهوشم و......

آریا هم یه لایک خوشگل زد به کامنتم و پاسخم رو به گرمی داد. از اون موقع ناخودآگاه یه حس رقابت در من شکل گرفته. کلاً در مورد آریا شاید ظاهرم نشون نده اما شدیداً حسودم. فعالیتم رو زیاد کردم و کلاً خودی نشون دادم و البته آریا هم این وسط منو تو جمعشون راه داد. از طرفی هم آریا خیلی هوامو داره و یه جورایی مثل گربه‌ها هستنا که برای خودشون قلمرو دارن و نمیذارن کسی پا به قلمروشون بذاره، در مورد ما هم اینجوری شده. هم آریا برای من و هم من برای آریا. جالبه که هیچ کدوم هم بروی خودمون نمی‌آریم و کاملاً زیرپوستی (نه لوس و تابلو مثل این عقده‌ایها) اتحادمونو توی این دنیای مجازی حفظ کردیم. اینقده باحاله همه بدونن زن یکی هستی که یه کار در خور توجه انجام دادهههههه. خیلی باحاله... فداش بشم من تو کله‌اش فقط فسفره.... کاش آریا من میتونست توی اون رشته‌ای که دوست داره درس بخونه یعنی کامپیوتر اما متاسفانه با اینکه رتبه‌ی عالی داشت به خاطر اشتباه و عدم اطلاع کافی اون زمان مهندسی یه رشته دیگه رو قبول شد. گرچه در این کارش هم موفقه اما عشقی که به این رشته داره به رشته ی خودش نداره...

تازگیها هم که گویا محل کارش قراره یه سری پژوهشگر رو تعدیل کنه.البته من چندان نگرانی از وضعیت موجود ندارم چون میدونم اگر هم این کارش رو از دست بده بیکار نمیمونه چون به اندازه کافی خودش رو خوب نشون داده و مافوقهای قبلی پیشنهاد دادن که اگر از اینجا ناامید شد بره تو شرکت اونا. آریا خیلی پرتلاشه و اونجور که به نظر میاد همه روش حساب میکنن. اما اون چیزی که من رو اذیت میکنه استعداد و تواناییهای آریاست. من فکر میکنم آریا خیلی خیلی جای پیشرفت داره و به عنوان یکی از نخبگان این کشور دوست ندارم خودش رو وفق زن و زندگی کنه. دوست دارم به اون چه که لایقشه برسه. برای همین خیلی دوست دارم بعد از اتمام درسم بریم خارج از کشور تا اگر خدا خواست دکترای اون رشته‌ای رو که میخواد رو بگیره..آخه در ایران یکمی سخته. نمیدونم. این روزا اینقدر فکر کردم حس میکنم مغزم باد کرده...

کاش میشد کشور ما کمی به این نیروهای جوون و باهوشش اهمیت میداد و امکاناتی رو در اختیارشون میذاشت. فقط یه امکانات کوچیکی که اینا دغدغه زندگیشونو نداشته باشن و بتونن پیشرفت کنن. کاش میشد... اونوقت چه ایرانی داشتیم مااااا.. حیف حیــــــــــــــــــــف....

پ.ن: گاهی خدا زندگی دوباره به آدما میده. زن‌داداشم با ماشینش تصادف کرد که البته مقصر نبود اما ماشینش کلاً مچاله شد. خدا رو شکر خودش چیزیش نشد. امروز صبح فکر میکردم اگر یه مو از سرش کم میشد من حتماً میمردم... خدایا ممنونم ازت که زنداداش گلمو حفظ کردی